Alfabet i wymowaWymowa samogłosekWymowa spółgłosekHarmonia samogłoskowaZapis wymowyRzeczownikiLiczba mnogaPrzypadkiZmiany w końcówkach fleksyjnychPrzykłady użycia przypadkówPrzymiotnikiRodzajnikiZaimkiZaimki osoboweZaimki dzierżawczeZaimki wskazująceZaimki pytająceZaimki zwrotneLiczebnikiLiczebniki główneLiczebniki porządkoweLiczebniki wielokrotneUłamkiDziałania arytmetycznePodawanie czasuCzasownikiCzasownik PrzeczenieTryb pytającyCzasownik CzasyCzas teraźniejszyCzas przeszłyCzas przyszłyTryb rozkazującyTryb warunkowyPostpozycjaPostpozycja z mianownikiemPostpozycja z dopełniaczemPostpozycja z narzędnikiemPrzysłówkiRodzaje przysłówkówStopniowanie przysłówkówFormanty słowotwórczeSzyk wyrazów a tworzenie zdań
1 Alfabet i wymowa
a
[a]
ğ
[jumuszak ge]
n
[ne]
u
[u]
b
[be]
h
[he]
o
[o]
ü
[y]
c
[dʒe]
ı
[ə]
ö
[øː]
v
[ve]
ç
[tʃe]
i
[i]
p
[pe]
y
[je]
d
[de]
j
[je]
r
[re]
z
[ze]
e
[e]
k
[ke]
s
[se]
f
[fe]
l
[le]
ş
[ʃe]
g
[ge]
m
[me]
t
[te]
W tureckim alfabecie nie występują litery q, w i x. Litera ğ albo miękkie g nie może występować na początku wyrazu. W języku tureckim pisanym występuje także apostrof kesme işareti, który wyraża akcent w słowach przejętych z języka arabskiego, wskazuje granicę między podstawą wyrazu a sufiksem, który jest do niej dołączony, rozróżnia homonimy, a także oznacza pominięcie głoski w wymowie wyrazu.
